Tek adam diktatörlüğü için yürütülen referandum kampanyası, siyasal
İslam’ın ne denli iki yüzlü, ahlak ve tutarlılık yoksulu olduğunun son örneği
olarak şimdiden demagoji tarihine geçti.
Bir kere daha görülüyor ki, İslamcı siyaset erbabı da selefleri ölçüsünde demagogtur, ilkesizdir, oportünisttir,
hilekârdır, mülkiyetçidir, sermaye birikimcisi ve emperyalizm işbirlikçisidir. Sadece
İslamcı siyaset değil, Devlet Bahçeli’nin şahsında cisimleşen siyaset de öyle.
***
REFERANDUM VE DEMAGOJİ
Demagoji, akılcı mantıklı açıklama ve öneriler yerine halkın
dindarlık milliyetçilik duygularını, önyargılarını ve korkularını sömürerek yapılan
siyaset olarak tanımlanıyor. Köken olarak Yunanca ‘demos’ (halk) ve ‘agogos’
(liderlik yapmak) sözcüklerinin birleşiminden geliyor. Türkçe’ye halk avcılığı
olarak çevirmek mümkün. Demagoji yapan kişiye “demagog” deniyor.
Tek adam diktatörlüğü için evet kampanyası da, önceki seçimler gibi demagoji üzerine kurulu. Kampanyanın
başta gelen propagandistleri Recep Tayyip Erdoğan ve Devlet Bahçeli,
akılcı ve mantıklı açıklamalar yapmak yerine halkın dindarlık milliyetçilik
duygularını, önyargılarını ve korkularını sömürmekte birbirleriyle
yarışıyorlar.
Örneğin Erdoğan, HAYIR diyecek, belki de çoğunluğu sağlayacak
on milyonlarca yurttaşı terörist diye yaftalıyor. Her fırsatta FETÖ ve
Kandil’in de ‘hayır’ dediğini
vurguluyor Erdoğan; “Kişi sevdikleriyle
beraberdir, ‘hayır’ diyenin gideceği yer Kandil’dir. ‘Hayır’ diyenlerin konumu
15 Temmuz’un yanında yer almaktır” diyor. Yetinmiyor, “Hayır demek, eşittir çukur” diyebiliyor.
Devlet Bahçeli de “CHP ve yanına hizalanmış bölücü ekipmanlara
aldırmadan millet için evet, devlet için evet, Türklüğün bekası için evet,
Türkiye'nin bekası için evet” diyerek, Erdoğan’a propaganda desteği
sağlıyor.
Propaganda olanakları eşit olsa, örneğin televizyonlar adil
davranıp taraflara eşit süre verseler, gazeteler eşit yer ayırsalar, Erdoğan ve
Bahçeli istedikleri kadar demagoji yapsınlar, istedikleri kadar HAYIR diyenleri
karalasınlar.
Karşılık olarak AKP’nin tek başına dayattığı 2010
referandumunda Fetullah nam vaizin “Mezardakilere
bile evet oyu verdirmeli” diyerek Erdoğan’a arka çıktığı, Erdoğan’ın bu
vaizi “aynı menzile farklı yollardan
giden” din kardeşi olarak gördüğü, “ne istediyse verdiği” anlatılır. Yanı sıra aynı referandumda Kandil’in ‘boykot’ kandırmacasıyla AKP’ye örtülü
destek sağladığı, sonrasında Abdullah Öcalan’ın “Tayyip Bey’in başkanlığını destekleriz” diyerek ittifak önerdiği
hatırlatılır...
Bu kadarla kalınmaz, 15 Temmuz darbe girişiminin içyüzü olanca
çirkinliğiyle tartışılır; Erdoğan’ın darbeyi daha ilk saatlerde niçin “Allah’ın lütfu” saydığı sorgulanır.
Erdoğan HAYIR diyenleri darbecilerin yanında hizalanmakla karalarken Meclis’teki
AKP çoğunluğunun darbe araştırma komisyonunu neden çalıştırmadığının hesabı
sorulur...
Bahçeli’yi teşhire hâlâ gerek var mıdır acaba? Her şeye
karşın, Bahçeli’nin ve Erdoğan’ın geçmişte birbirlerine yönelik hakaretleri,
Bahçeli’nin geçmişte başkanlık sistemine yaptığı itirazlar anımsatılabilir: “Recep Tayyip Erdoğan, Türk tipi değil ‘Tayyip tipi’ başkanlık hayalleri
kurmaktadır. Bütün yetkilerin kendisinde toplandığı, yargının kendisine
bağlandığı, yasama organı Meclis’in kendi kontrolüne sokulduğu, denge, denetim
ve fren sistemi olmayan, tek adam diktatörlüğü, tahtsız ve taçsız sultanlık
peşinde koşmaktadır.” (Manisa, 9 Mayıs 2015).
Ek olarak, Bahçeli’nin neresinden yakalanıp Erdoğan’a biat
ettiği, Erdoğan’ın mabeyni gazeteciye nasıl bir ruh haliyle “kılıç artığı” diye uluduğu analiz
edilir; “Kişi sevdikleriyle beraberdir”
diyen Erdoğan’ın “dişine kan değmiş”
Bahçeli ile beraber olup olmadığı sorulur...
Bunca demagoji teşhir edilince temenni edilir ki, seçmen
elini vicdanına koyar, mevcut soysuz rejimi ve referandumla dayatılan tek adam
diktatörlüğünü reddeder, eksiksiz demokrasi talep eder. Akıl, vicdan ve
hakkaniyet duygusu tümüyle yitirilmemiştir herhalde değil mi!
***
DEMAGOJİNİN ÇUKURU:
İDAM
Propaganda olanakları eşit olsa, teşhir edilecek nice tutarsızlık,
hamlık, ilkellik vardır. İlkel demagojinin hep gündemde tutulan bir başlığı da
idam tartışmasıdır.
Erdoğan hemen her konuşmasında idam cezasının geri
getirilmesini istiyor, seçmenlerine idam çığlığı attırıyor. Son olarak idam
için referandum yapılmasını bile önerdi.
Demagojinin çukurunda idam diye tutturmanın ilkelliği nasıl
anlatılabilir ki? Fetullah Gülen’in desteğinde 12 Eylül 2010 referandum
kampanyasını açış toplantısında Erdoğan’ın idam edilenler için ağladığını kaç
kişi hatırlar acaba?
20 Temmuz 2010 tarihinde partisinin Meclis grubunu toplamıştı
Erdoğan. Nasıl da duyguluydu 1980 darbesi döneminde idam edilen solcu gençler
Necdet Adalı ve Erdal Eren ile ülkücü Mustafa Pehlivanoğlu’nu anlatırken!
Anlattığına göre, Necdet Adalı suçsuz olduğundan, Ulucanlar’da
arkadaşlarının firar girişimine katılmamış. Kendisini yargılayan mahkeme reisi,
karara muhalefet şerhi koymuş, ancak Necdet’in idamını önleyememiş. Şair Nevzat
Çelik, Adalı için “Beni burada arama
anne / Kapıda adımı sorma / Saçlarına yıldız düşmüş / Koparma anne / Ağlama /
Kaç zamandır yüzüm tıraşlı / gözlerim şafak bekledim / uzarken ellerim kulağım
kirişte / ölümü özledim anne /yaşamak isterken delice...” diye şiir yazmış.
Sonradan gerçek failler yakalanmış ama Adalı geri gelmemiş.
Erdoğan, Necdet Adalı’yı anlatırken gerçekten duyguluydu.
Çocuk yaşta asılan Erdal Eren’i anlatırken de duyguluydu. Nihayet, Mustafa
Pehlivanoğlu’nun ailesine yazdığı
mektubu okurken gözyaşlarını tutamamış, harbiden ağlamış ağlatmış, 12 Eylül darbesiyle
hesaplaşmaya söz vermişti.
2010 referandumu Fetullah Gülen Cemaati’nin ve liberallerin
desteğiyle Erdoğan’ın lehine sonuçlandı. Lakin Erdoğan 12 Eylül darbesiyle
hesaplaşma sözüne sadık kalmadı, darbecilerin yargılandığı davaya katkıda
bulunmadı. Nihayet, 15 Temmuz darbe girişimini aydınlatmaya da yanaşmıyor.
Darbeciler ne yaptıysa Erdoğan aynısını yapıyor; parlamentoyu
etkisizleştiriyor, ülkeyi kararnamelerle yönetiyor, medyayı ve yargıyı baskı
altına alıyor, meydanlarda idam çığlıkları attırıyor.
Darbecilerin astığı gençler için ağlayan ağlatan Erdoğan
şimdi idam istiyor. Zira darbecilerle aynı kumaştan dokunmuş. Demokrasiye
inanmıyor; demokrasiyi inşa etmek değil, “Dava
sancağını en yüksek burçlara taşımak” derdinde. Davasına sadakatle, siyasal
İslamcı karakterini ifşa etmekten çekinmiyor. İdam isterken yine dindarlığı
sömürüyor; “George şöyle demiş, Hans
şöyle demiş, bizi ilgilendirmiyor. Allah ne demiş, o ilgilendiriyor. Parlamento
kararı verirse, Cumhurbaşkanı olarak ben onaylarım” diyor (12 Kasım 2016).
“Allah ne dediyse o” davasının
özgürlüğe eşitliğe adalete demokrasiye kapalı dinci faşist düzen davası
olduğunu nasıl anlatmalı ki? Demokraside egemenlik halkındır, dinci faşist
düzende ise egemenliğin sözüm ona Allah’a ait olduğu varsayılır. Dindarlık
kisvesi altında ceza hukuku Allah’ın dediğine göre düzenlenecekse, medeni hukuk
ve ticaret hukuku, devlet düzeni ve günlük hayat da Allah’ın emirlerine göre
düzenlenecek demektir.
***
Sözün özü, 16 Nisan’da yapılacak oylama, demokratik başkanlık
sistemi için referandum değil, “Allah ne
dediyse o” sözleriyle itiraf edilen dinci faşist tek adam diktatörlüğü için
referandumdur.
Tek adam diktasına direnmek, HAYIR demek ihmale edilemeyecek
yurttaşlık görevidir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder