FAHİŞELER VE GAZETECİLER

Gazetecilik meslek örgütlerinin etik bildirgelerinde medyanın dördüncü kuvvet olduğu, yani yasama yürütme ve yargıdan oluşan devlet gücünü denetlemek ve uyarmakla yükümlü olduğu vurgulanır. Buna göre gazeteci de “halkın gözü kulağı dili” olarak gerçekleri yazmakla, topluma ayna tutmakla yükümlü kılınır.

Gazetecilik ve gazeteci bu şekilde kutsansa da, medya tarihi gazeteciliğin pek de masum olmadığını gösteriyor. Daha doğrusu gazetecilerin çok büyük çoğunlukla ekonomik ve siyasi güç merkezleriyle suç ortaklığı yaptıklarını, meslek etiğine uygun gazetecilik yapmak isteyenlerin, bataklıktaki nilüferden, genelevdeki bakireden farklı olmadıklarını anlatıyor.

***

Genelevdeki bakire deyince John Swinton’u anmamak olmaz. Vikipedi’ye göre 19’uncu yüzyılın ikinci yarısında The New York Times’ta başyazar, The New York Sun’da da yazar ve editör olarak çalışmış; 1880 yılında Karl Marks ile yaptığı söyleşiyi gazetesinde yayımlamış.

İşte bu John Swinton, onuruna verilen ziyafette gazetecilik ve gazeteciler hakkında bir şeyler söylemesi rica edildiğinde, tarihte özgür ve bağımsız gazetecilik diye bir şey olmadığını vurgulamış ve şöyle tamamlamış konuşmasını:

“Gazetecilerin işi; gerçeği yok etmek, düpedüz yalan söylemek, saptırmak, kötülemek, servet sahiplerine dalkavukluk etmek, kendi gündelik ekmeği uğruna yurdunu ve soyunu satmaktır. Bunu siz de biliyorsunuz, ben de. Öyleyse şimdi burada 'bağımsız, özgür basının şerefine' kadeh kaldırmak saçmalığı da nereden çıktı? Bizler, sahne arkasındaki zengin adamların oyuncakları, kullarıyız. Bizler, ipleri çekilince zıplayan oyuncak kuklalarız. Yeteneklerimiz, olanaklarımız ve yaşamlarımız, hepsi başkalarının malı. Bizler entelektüel fahişeleriz.”

Tabii malum, fahişelik denilince tarihteki ilk meslek olduğu söylenir ve akla hep belirli bir cinsiyet gelir. İnsan türünün sınıflara ayrışmasından bu yana baskı altında olan kadının cinsiyetinden üretilmiş bu kavram hiç de adaletli ifade edilmemiş, fahişeliğin cinsiyet meselesi olmaktan öte karakter sorunu olduğu hep göz ardı edilmiş.

***

Seks işçisi olarak aldıkları paranın karşılığını bedenleriyle, ruhlarıyla fazlaca ödeyen kadınlardan özür dileyerek, entelektüel fahişeler konusuna devam edelim.

Entelektüel fahişelik Amerika ile sınırlı değil. Dünyanın tamamında gazetecilik John Swinton’un anlattığı tarzda yapılagelmiş. İddia ile söyleyelim, Türkiye’nin entelektüel fahişeleri, Amerikalı meslektaşlarını suya götürür susuz döndürür. Çünkü Türkiye’de kapitalizm ve gazetecilik, Batı dünyasından farklı olarak doğrudan devlet tarafından başlatılmıştır; yani fahişelik fıtratta vardır. Devirler değişmiş ama fıtrat değişmemiştir.

Amerikalı John Swinton sol bilinciyle gazeteciliği fahişelik olarak nitelendirmiş. Bizimkiler ise fahişeliklerinden hiç utanmamışlar; utanmadıkları gibi sorulduğunda marifetmiş gibi itiraf etmekten de kaçınmamışlar.

Türkiye’nin bilim düşünce dünyasının önemli insanlarından Niyazi Berkes, Unutulan Yıllar adlı kitabında anlatır. Devir Demokrat Parti, yani Adnan Menderes devridir. 1930’larda Kemalizm’i Marksist çerçevede tanımlama çabasındaki Kadro dergisinin önemli yazarı, artık DP’nin yayın organlarında Çakırbeyli çiftliğinin ağasına methiyeler düzmekte, Menderes’in despotizmini demokrasi diye propaganda etmektedir. Kalabalık bir ortamda ünlü yazarla karşılaşan Niyazi Berkes, etraf tenhalaşınca “Ne oldu?” diye sorar. Eski Kadro yazarı “Niyazi, ben fikir orospusuyum. Bir orospu kim para verirse onunla yatmaz mı? İşte ben onlardan biriyim. Parasını aldığımız iştedir fark!” (Aktaran Niyazi Berkes, Unutulan Yıllar, İletişim Yayınları, İstanbul 2005, s: 87)

Berkes şaşırır, ne diyeceğini bilemez ama daha da şaşıracaktır. Bir gün sohbet ederlerken ünlü yazar aniden saatine bakar telaşlanır; “Az kalsın geç kalacaktım, iftara davetliyim” deyip fırlar. Berkes bir kez daha şaşırır. Zira ünlü yazarın dinle imanla ilgisi olduğunu daha önce hiç duymamış görmemiştir; iftara çağıran diğer ünlü ise, Niyazi Berkes’in tabiriyle “din satıcısı” Necip Fazıl Kısakürek’tir.

O Necip Fazıl ki, Atatürk’ün vefatının ardından Cumhuriyet gazetesinde “Atatürk ıslahat tarihimizin en büyük çehresidir” diye yazmıştır. Vefatın ilk seneyi devriyesinde de Türk Ocağı salonunda düzenlenen anma toplantısında ilk konuşmacıdır; diğeri Behçet Kemal Çağlar. Necip Fazıl, “ilim ve cemiyetin terakkisi karşısında İslam’ın softa kaldığını” söyler, “Türkiye’nin nüfus kütüklerindeki softa ve mürtecilerin yeşil kanını kurutacaksın, işte bu kadar!” diye vurgular. (Aktaran Osman Selim Kocahanoğlu, Atatürk - Rauf Orbay Kavgası, Temel Yayınları İstanbul 2012, s: 726)

Ve o Necip Fazıl çok geçmeden, “her kıymetin ruh ve kökünde İslam’ın bulunduğunu” keşfeder; ıslahat tarihinin en büyük çehresi de değişir, “Adnan Bey’de, Tanzimat’tan bu yana gelmiş sadrazamlar ve başvekiller arasında bu davayı tutmaya müstaid biricik insanı buldum ve yardımını davamın hakkı olarak kabul ettim” diye anlatır.

Yassıada duruşmalarında hem Necip Fazıl hem de ünlü yazar, örtülü ödenekten para aldıklarını itiraf ederler. Örtülü ödenekten kimler zıkkımlanmamıştır ki?...

Berkes’i şaşırtan ünlü yazar kim mi? “Ben fikir orospusuyum” diyen ünlü yazar Burhan Asaf Belge’dir. Ne kadar da tanıdık bir soyadı değil mi!

***

Dediğimiz gibi Türk matbuatında fikir fahişeliği fıtrattan gelir. Fikir fahişeliği dünden önce de vardı, yarından sonra da olacaktır. Öyle bir fahişelik ki, meslektaşlarının, insan hakları ve barış eylemcilerinin içeri tıkılmaları için kalem oynatanları, daha düne kadar F Tipi Cemaat sözcüsü olarak bilinirken bugün en azılı FETÖ düşmanı olarak basın davalarında bilirkişilik yapanları bile vardır.

Hangi birini saymalı anlatmalı ki? Düne kadar F Tipi Cemaat sözcüsü bilineni tahmin etmek kolay. Peki, Cem Uzan’ın gazetesindeyken “Heil Recep!” diye yazan, neredeyse on yıldır da sabahı şerifler hayrolsun gazetesinde Recep Tayyip despotizmini demokrasi diye propaganda eden unsurun kim olduğunu çıkarabilir misiniz?

Kalemini ruhunu servet ve iktidar sahiplerine kiralamayan, bataklıkta nilüfer gibi kalabilen fikir emekçilerine saygıyla.